Τι είναι τα Αυτοάνοσα Νοσήματα;

Οι Αυτοάνοσες Παθήσεις εκδηλώνονται, όταν τα κύτταρα του οργανισμού μας αλλοιώνονται σε τέτοιο βαθμό, ώστε το ανοσοποιητικό σύστημα δεν τα αναγνωρίζει πλέον ως δικά του, αλλά ως ξένα. Έτσι, στις Αυτοάνοσες Νόσους, το ανοσοποιητικό σύστημα επιτίθεται σε αυτά, δημιουργώντας αυτοαντισώματα, με στόχο την εξουδετέρωση τους.

Το ανοσοποιητικό σύστημα οφείλει να συμβάλλει στην επιβίωση του οργανισμού με διττό ρόλο. Αφενός με το να αναγνωρίζει ως Αντιγόνα βλαβερούς και παθογόνους μικροοργανισμούς (εισβολείς, τοξίνες, ιούς) και να τους επιτίθεται, παράγοντας αντισώματα εναντίον τους, προστατεύοντας μας από ασθένειες.

Αφετέρου με το να αναγνωρίζει και να δέχεται τα δικά του στοιχεία, δομές, όργανα, συστήματα και ιστούς, καθώς και όλους τους παράγοντες που υποστηρίζουν την επιβίωση.

Τα μορφολογικά ή/και βιοχημικά «αλλοιωμένα» κύτταρα, τα οποία παρουσιάζουν πλέον αλλαγές στην ταυτότητά τους, λόγω των τροποποιήσεων που πολλές φορές συμβαίνουν  στην εξωτερική πλευρά της κυτταρικής τους μεμβράνης, ανιχνεύονται από το ανοσοποιητικό ως ξένα και ξεκινούν οι διαδικασίες απομόνωσης και καταστροφής τους.

Τα αυτοάνοσα νοσήματα έχουν σημαντικό αντίκτυπο στην ποιότητα ζωής των ασθενών.

 

Πώς μπορεί να αντιληφθεί κανείς ότι μπορεί να πάσχει από κάποια αυτοάνοση ασθένεια;

Ανάλογα με το όργανο που πλήττεται από τα αυτοαντισώματα (αρθρώσεις, ενδοκρινείς αδένες, αγγεία, μύες, δέρμα, συνδετικός ιστός), τα αυτοάνοσα εκδηλώνονται με πολλαπλά συμπτώματα. Η παραγωγή αυτοαντισωμάτων ευθύνεται για τη δημιουργία χρόνιας φλεγμονής και σταδιακά, το όργανο που βάλλεται καταστρέφεται.

Συνήθως, παρουσιάζονται πυρετός, πόνος στις αρθρώσεις (αρθραλγίες), κακουχία, κόπωση, δερματικά εξανθήματα και αλλοιώσεις, γαστρεντερικές διαταραχές ή υπέρταση. Αφού εκδηλωθούν τα συμπτώματα αυτά, ενδέχεται να εμφανίζουν περιόδους εξάρσεων και υφέσεων.

 

Ποια είναι τα συχνότερα Αυτοάνοσα Νοσήματα;

Υπάρχουν εκατοντάδες αυτοάνοσες ασθένειες. Σε αυτή τη μακρά λίστα νοσημάτων, οι πιο συχνές εξ αυτών είναι οι ακόλουθες:

  • Θυρεοειδίτιδα Hashimoto, Νόσος Graves (προσβάλλουν το θυρεοειδή αδένα)
  • Κοιλιοκάκη ή Στεατόρροια, Ελκώδης Κολίτιδα, Νόσος Crohn (επηρεάζουν το γαστρεντερικό σύστημα και χαρακτηρίζονται ως Ιδιοπαθείς Φλεγμονώδεις Νόσοι του Εντέρου).
  • Ρευματοειδής Αρθρίτιδα, Αγκυλοποιητική Σπονδυλαρθρίτιδα, Αντιδραστική Αρθρίτιδα (επενεργούν στις αρθρώσεις).
  • Ψωρίαση, Ψωριασική αρθρίτιδα, Συστηματικός Ερυθηματώδης Λύκος (S.L.E.), Λεύκη, Έκζεμα, Δερματομυοσίτιδα, Σκληρόδερμα, Ερυθροδερμία, Οζώδες Ερύθημα, Γυροειδής Αλωπεκία, Πέμφιγα, Αυτοάνοση Θρομβοπενική Πορφύρα (πλήττουν το δέρμα).
  • Σακχαρώδης Διαβήτης Τύπου Ι
  • Νόσος Addison
  • Σύνδρομο Sjögren
  • Μυασθένεια Gravis, Σκλήρυνση κατά πλάκας, Σύνδρομο Guillain-Barré, Εγκάρσια Μυελίτιδα, Νόσος του κινητικού νευρώνα (επηρεάζουν το κεντρικό νευρικό σύστημα).
  • Αυτοάνοση Ηπατίτιδα, Πρωτοπαθής Χολική Κίρρωση (προσβάλλουν το ήπαρ).
  • Ουδετεροπενία (χαμηλά λευκά αιμοσφαίρια – ουδετερόφιλα)
  • Νόσος Αδαμαντιάδη – Behcet
  • Αντιφωσφολιπιδικό Σύνδρομο
  • Κακοήθης Αναιμία (ή νόσος του Biermer)

Ορισμένα αυτοάνοσα προσβάλλουν ένα μόνο όργανο (π.χ. Hashimoto, Nόσος Crohn). Κάποια άλλα μπορεί να επενεργήσουν  σε πολλαπλά όργανα (π.χ. Συστηματικός Ερυθηματώδης Λύκος, Σκληρόδερμα).

 

Ποιοι είναι οι παράγοντες εκείνοι που οδηγούν κάποιον στο να εκδηλώσει μία αυτοάνοση πάθηση;  

Δεν ευθύνεται ένας και μόνος παράγοντας για τα αυτοάνοσα. Οι συγκεκριμένες νόσοι αναπτύσσονται ως απόρροια της συνδυαστικής επίδρασης ποικίλων παραγόντων.

Οποιοσδήποτε παράγοντας μπορεί να αλλοιώσει τη βιοχημική ή γενετική πληροφορία σε επίπεδο κυττάρου, έτσι ώστε αυτό να αναγνωρίζεται ως ξένο από το ανοσοποιητικό σύστημα, ενοχοποιείται για τη δημιουργία των Αυτοάνοσων Νοσημάτων.

 

Πόσο μεγάλο ρόλο παίζει η κληρονομικότητα;

Στην πλειοψηφία των περιπτώσεων, υπάρχουν γονίδια που προδιαθέτουν για την εμφάνιση αυτοάνοσων. Ωστόσο, υπάρχουν κι άλλοι λόγοι που μπορεί να πυροδοτήσουν την ανάπτυξη αυτοανοσίας.

 

Οι δυσμενείς επιγενετικοί παράγοντες δεν βοηθούν στη σωστή βιοχημεία του σώματος

Στους παράγοντες αυτούς, συγκαταλέγονται η ορμονική ανισορροπία, το άγχος, η διατάραξη της μικροβιακής χλωρίδας, το διαρρέον έντερο, η διαπερατότητα ή/και φλεγμονή του εντέρου, η μυκητιασική υπερανάπτυξη ή βακτηριακή δυσβίωση στο λεπτό έντερο, η ελλιπής σε μικρο-και μακροθρεπτικά συστατικά διατροφή, η γλυκοζυλίωση, η μεθυλίωση, το οξειδωτικό stress και η συσσώρευση τοξικότητας στο λιπώδη ιστό των κυττάρων μας.

 

Πώς οι ελλείψεις θρεπτικών συστατικών μπορούν να συντείνουν στην έκφραση αυτοάνοσων νοσημάτων;

Η ενέργεια που απαιτείται για την ανάπτυξη και επιβίωση του οργανισμού προέρχεται κυρίως από τις τροφές. Μαζί με το οξυγόνο, το νερό και τη σωστή έκθεση στον ήλιο, το ανθρώπινο σώμα έχει τις κατάλληλες προδιαγραφές και τους μηχανισμούς εκείνους, ώστε να παράγει Αμινοξέα, Ορμόνες, Ένζυμα, Πρωτεΐνες. Η ημερήσια παραγωγή και ο συνδυασμός αυτών εξαρτάται από το είδος και την ποσότητα της τροφής που λαμβάνει.

Εντούτοις, τα θρεπτικά συστατικά των τροφίμων γεωργικής και ζωικής παραγωγής δεν είναι όπως παλαιότερα. Η συστηματοποίηση για την αύξηση της παραγωγής, προκειμένου να καλυφθούν οι ανάγκες σίτισης του ολοένα αυξανόμενου πληθυσμού, έχουν σαν αποτέλεσμα πιο «φτωχές» τροφές, με μικρή ή καθόλου θρεπτική αξία.

Τα τρόφιμα πλέον είναι ανεπαρκή στο να προσφέρουν τα πολύτιμα θρεπτικά συστατικά που χρειαζόμαστε. Με την πάροδο των ετών, το φορτίο ανεπάρκειας  που συσσωρεύεται στα κύτταρα μας, τα αλλοιώνει σε τέτοιο βαθμό, που πλέον κάποια από αυτά  αναγνωρίζονται από τον ίδιο τον οργανισμό μας ως ξένα.

Ο οργανισμός, στην προσπάθεια του να αντιρροπήσει την ελλειμματική κατάσταση, μπορεί να στερεί απαραίτητα συστατικά για την εύρυθμη λειτουργία από ένα όργανο και να τα παρέχει σε ένα άλλο (τεχνητές ελλείψεις).

Από την άλλη, η ενσωμάτωση στη διατροφή μας επεξεργασμένων υδατανθράκων μπορεί να δημιουργήσει εστίες  χρόνιας φλεγμονής και να επιφέρει την απορρύθμιση του ανοσοποιητικού συστήματος.

 

Το έντερο είναι ο «δεύτερος εγκέφαλος»

Κάτι που δε γνωρίζει ο περισσότερος κόσμος είναι ότι το 80-85% του ανοσοποιητικού μας συστήματος εδράζεται στο έντερο. Αυτό σημαίνει ότι μία από τις κύριες αιτίες των αυτοάνοσων νοσημάτων είναι η κακή λειτουργία του εντερικού σωλήνα.

Ένα υγιές γαστρεντερικό σύστημα χρησιμεύει σαν φράγμα. Εμποδίζει αχώνευτα σωματίδια τροφίμων, μικρόβια, τοξίνες και άλλες ανεπιθύμητες ουσίες να εισέλθουν στο σώμα μέσω του αίματος.

Όταν τα επιθηλιακά κύτταρα του εντερικού τοιχώματος καταστραφούν, οι ουσίες είναι σε θέση να κάνουν «διαρροή» στο σώμα. Μία επίθεση από το ανοσοποιητικό σύστημα ακολουθεί και οδηγεί σε Φλεγμονή. Η φλεγμονώδης απόκριση προκλήθηκε από ένα υπερδραστήριο ανοσοποιητικό σύστημα και μπορεί να γίνει σε οποιοδήποτε σημείο του σώματος.

Παράλληλα, η διατάραξη της μικροχλωρίδας του εντέρου επηρεάζει άμεσα την ικανότητα απορρόφησης των πολύτιμων θρεπτικών συστατικών για τον οργανισμό. Ανεξάρτητα από τη μορφή λήψης αυτών (είτε από τροφές είτε από συμπληρώματα), η ελαττωμένη απορρόφηση από το έντερο δεν επιτρέπει την ορθή θρέψη των κυττάρων (τεχνητή ανεπάρκεια).

 

Οι ορμόνες ελέγχουν το καθετί στη ζωή μας. Οποιαδήποτε ορμονική ανισορροπία μπορεί να οδηγήσει στην εμφάνιση Αυτοάνοσων Παθήσεων.

Οι διαταραχές στο ανοσοποιητικό σύστημα οφείλονται στην παθολογική λειτουργία του ορμονικού μας συστήματος. Οι ορμόνες μας, επηρεάζοντας και ελέγχοντας κάθε κυτταρική λειτουργία, είναι άρρηκτα συνδεδεμένες με τη συμπεριφορά και του ανοσοποιητικού συστήματος.

Ποια η συσχέτιση του άγχους με τις αυτοάνοσες νόσους;

Πολλοί εσφαλμένα έχουν την πεποίθηση ότι το άγχος αποτελεί τον πρωταρχικό παράγοντας για την εμφάνιση αυτοάνοσου νοσήματος. Το στρες μπορεί να μειώσει την ικανότητα του σώματος να ρυθμίζει την ανοσοποιητική λειτουργία. Μεταβάλλει την αποτελεσματικότητα της κορτιζόλης όσον αφορά στη ρύθμιση της φλεγμονώδους απόκρισης. Αυτό σημαίνει ότι κύτταρα του ανοσοποιητικού συστήματος καθίστανται ευαίσθητα στη ρυθμιστική επίδραση της κορτιζόλης. Οι αυξημένες ποσότητες κορτιζόλης οδηγούν στη δημιουργία φλεγμονών.

Μάλιστα, το άγχος αυξάνει τον αριθμό των ελεύθερων ριζών, σε σημείο που ο οργανισμός μας δεν έχει τη δυνατότητα να τις εξουδετερώσει. Οι ελεύθερες ρίζες επιτίθενται στις κυτταρικές δομές, με επακόλουθο την καταστροφή των κυττάρων και την απώλεια παραγωγής κυτταρικής ενέργειας.

Το στρες βέβαια πυροδοτεί μία σειρά αντιδράσεων σε έναν οργανισμό που ήδη εμφανίζει διαταραχές στην ισορροπία του μεταβολισμού του σε κυτταρικό και βιοχημικό επίπεδο. Είναι αυτό που λέμε «το κερασάκι στην τούρτα».

 

Στο λιπώδη ιστό των κυττάρων μας, αποθηκεύονται διάφορα «τοξικά προϊόντα».

Βαρέα μέταλλα, χημικές, φαρμακευτικές, βιομηχανικές και περιβαλλοντικές τοξικές ουσίες αθροίζονται. Υπεριώδεις ακτινοβολίες από τον ήλιο, ηλεκτρομαγνητικά πεδία, κοσμική ακτινοβολία, ακτίνες Χ και γάμα δρουν καταλυτικά στην έναρξη της Αυτοανοσίας.

Οι άνθρωποι που ζουν σε αστικά κέντρα ή εμπλέκονται σε διαδικασίες της παραγωγικής γεωργίας νοσούν πιο συχνά. Πληθυσμοί οι οποίοι διαμένουν πλησίον εργοστασίων, υποσταθμών ρεύματος υψηλής τάσης, πόλεων με νέφος, πυρηνικών εργοστασίων, κεραιών τηλεφωνίας, επιβαρύνονται ιδιαίτερα.

 

Σε ποιο γιατρό χρειάζεται να απευθυνθώ, προκειμένου να μάθω αν νοσώ από κάποια αυτοάνοση πάθηση;

Πολλαπλές ιατρικές ειδικότητες εμπλέκονται στη διάγνωση και θεραπευτική αντιμετώπιση των αυτοάνοσων παθήσεων. Ο Ρευματολόγος συνιστάται, όταν πλήττονται οι αρθρώσεις, ο Δερματολόγος, όταν παρατηρούνται δερματικές αλλοιώσεις. Όταν προσβάλλεται το γαστρεντερικό ή νευρικό σύστημα, ο πλέον αρμόδιος γιατρός είναι ο Γαστρεντερολόγος ή Νευρολόγος αντίστοιχα. Εν συνεχεία, ο εκάστοτε ιατρός κρίνει αν χρειάζεται να παραπεμφθεί ο πάσχων για περαιτέρω έλεγχο σε επιπλέον ειδικότητες ιατρών.

 

Ποιες εξετάσεις μπορούν να με βοηθήσουν στη διάγνωση των αυτοάνοσων νοσημάτων;

Πέρα της παρουσίας αυτοαντισωμάτων, κρίνεται απαραίτητη η διενέργεια περαιτέρω διαγνωστικών εξετάσεων, για να εκτιμηθεί η κατάσταση της νόσου. Για το σκοπό αυτό, πραγματοποιούνται τα εξής:

Εργαστηριακός έλεγχος (γενική αίματος, δείκτες φλεγμονής, δείκτες ηπατικής και νεφρικής λειτουργίας, ανάλυση ούρων)

Απεικονιστικός έλεγχος (Μαγνητική τομογραφία, Υπερηχογράφημα, Ακτινογραφία)

Βιοψία, όπου, μέσω μίας ειδικής βελόνας, λαμβάνεται δείγμα ιστού από το όργανο που έχει πληγεί.

 

Ποια φάρμακα συνηθίζεται να χορηγούνται για τα Αυτοάνοσα και πώς αυτά επιδρούν στην ποιότητα ζωής των ασθενών;

Στις συνήθεις φαρμακευτικές αγωγές που χορηγούνται περιλαμβάνονται:

  • Αντιφλεγμονώδη
  • Ανοσοκατασταλτικά
  • Ανθελονοσιακά
  • Αντιπηκτικά
  • Κορτικοστεροϊδή
  • Βιολογικοί παράγοντες

Αυτά αποβλέπουν στην προσωρινή καταστολή του ανοσοποιητικού συστήματος, στον περιορισμό των συμπτωμάτων και των υποτροπών και στη μείωση της βλάβης στα όργανα που μπορεί να έχουν προσβληθεί.

Καθώς τα συμπτώματα υποχωρούν, ενδέχεται να κριθεί απαραίτητη η αλλαγή των φαρμάκων ή των δοσολογιών. Οι ασθενείς ταλαιπωρούνται δια βίου. Η ψυχολογική και οικονομική τους επιβάρυνση είναι συνήθως μεγάλη.

Οι φαρμακευτικές αυτές αγωγές λαμβάνονται εφόρου ζωής και μπορεί να οδηγήσουν σε διάφορες παρενέργειες (π.χ. επιβάρυνση του ήπατος και των νεφρών, αυξημένος κίνδυνο λοιμώξεων και κάποιων μορφών καρκίνου).

 

Ποια είναι η πιο Σύγχρονη Ιατρική Προσέγγιση για τα Αυτοάνοσα και πώς μπορεί να συμβάλλει στη θεραπευτική αντιμετώπιση τους;

Η Ιατρική Ακριβείας αποτελεί την πιο Σύγχρονη Ιατρική Προσέγγιση παγκοσμίως. Στοχεύει στο λεπτομερή εντοπισμό και στην εξάλειψη των αιτιών των Παθολογικών Καταστάσεων και των Νοσημάτων και αντιμετωπίζει το κάθε άτομο ως ξεχωριστό.

Με τις σύγχρονες μεθόδους της Ιατρικής Ακριβείας, εφαρμόζονται στοχευμένες παρεμβάσεις στον τρόπο ζωής και στη διατροφή. Αντιμετωπίζονται οι ελλείψεις του οργανισμού και εντείνεται η ικανότητα του σώματος να διαχειρίζεται τις φλεγμονές. Έτσι, μπορεί να επιτευχθεί η αποτελεσματική θεραπευτική αντιμετώπιση των Αυτοάνοσων Νοσημάτων, με τα αποτελέσματα να είναι μακροπρόθεσμα.

 

Η θεραπευτική αντιμετώπιση των Αυτοάνοσων Νοσημάτων βασίζεται σε ορισμένους άξονες

Η διάγνωση αποτελεί το πρώτο βήμα. Πλέον, παρέχεται η δυνατότητα πρόσληψης πληροφοριών από πολλαπλές πηγές μέσα στο ανθρώπινο σώμα. Λόγου χάρη, οι μετρήσεις μικρών μορίων με κλινικά σημαντική πληροφορία, καθώς και η άντληση πληροφοριών που σχετίζονται με τις συνήθειες του τρόπου ζωής και του τρόπου με τον οποίο αυτές επιδρούν στο γονιδίωμα μας, βοηθούν στη συλλογή δεδομένων, τα οποία διαμορφώνουν μία πλήρη εικόνα για την κλινική κατάσταση της υγείας του ατόμου.

Τις τελευταίες δεκαετίες, η αποκωδικοποίηση του DNA έχει αποτελέσει το εφαλτήριο για την απόκτηση εμπεριστατωμένων και πλήρους ακριβείας δεδομένων όσον αφορά στην έκφραση χιλιάδων γονιδίων. Πλέον, έχει αποσαφηνιστεί ο τρόπος με τον οποίο καθορίζονται συγκεκριμένες γενετικές επιλογές από τη δομή του DNA, έχει κατανοηθεί η γενετική της ζωής και η κληρονόμηση κάποιων χαρακτηριστικών και νόσων, καθώς και οι μηχανισμοί έκφρασης νόσου.

Εξετάσεις Μοριακού και Γονιδιακού επιπέδου εφαρμόζονται πλέον στην κλινική πράξη και στην καθημερινή πρακτική. Αυτές διερευνούν, σε κυτταρικό και σε γονιδιακό επίπεδο, τα αίτια εκτροπής της όποιας βιοχημικής ισορροπίας και λειτουργούν ως εφαλτήριο για την ακριβή πλέον πρόγνωση και διάγνωση Αυτοάνοσων Νοσημάτων.

Οι Μοριακές εξετάσεις ανιχνεύουν το μεταβολικό προφίλ του υπό εξέταση οργανισμού, παρέχουν πολύτιμες κλινικές πληροφορίες για ενδεχόμενες ορμονικές και μεταβολικές διαταραχές και διερευνούν τα επίπεδα συγκεκριμένων βιταμινών, ιχνοστοιχείων και οργανικών οξέων.

Τα Γενετικά Πάνελ FullDNA είναι Γενετικά Τεστ, που σχεδιάζονται και ταξινομούνται ανά τύπο νοσήματος ή συναφείς κατηγορίες νοσημάτων. Στο πάνελ των Αυτοάνοσων Νοσημάτων, αναλύονται 1152 πολυμορφισμοί (SNPs), 543 γονίδια και 124 παθήσεις, σχετιζόμενες με τα Αυτοάνοσα Νοσήματα.

 

Με αυτές τις ακριβείς διαγνωστικές προσεγγίσεις, επιτυγχάνονται τα εξής:

  • Αποκρυπτογραφείται η προδιάθεση των ατόμων να εμφανίσουν αυτοάνοσες παθήσεις, μετέπειτα στη ζωή τους.
  • Αποκωδικοποιούνται οι ακριβείς μηχανισμοί του εκάστοτε αυτοάνοσου νοσήματος στους ήδη πάσχοντες.
  • Εντοπίζονται με ακρίβεια οι ελλείψεις του οργανισμού σε θρεπτικά στοιχεία (μεταλλικά στοιχεία, αμινοξέα, βιταμίνες, ένζυμα, ωμέγα 3 κ.ά.) και προσδιορίζεται η αντιοξειδωτική ικανότητα του οργανισμού.
  • Διερευνάται ο τρόπος με τον οποίο το κάθε σώμα μεταβολίζει τις πρωτεΐνες, τους υδατάνθρακες και τα λιπίδια, εκτιμάται η κατάσταση του εντερικού μικροβιώματος και αξιολογούνται οι διατροφικές ανάγκες του καθενός.
  • Προσδιορίζεται η ικανότητα του οργανισμού να παράγει ενέργεια και να διαχειρίζεται τις φλεγμονές
  • Αξιολογείται η λειτουργία του νευρικού συστήματος
  • Εκτιμάται η τοξική επιβάρυνση του οργανισμού

 

Αυστηρά Εξατομικευμένα Θεραπευτικά Σχήματα εξαλείφουν τα αίτια των Αυτοάνοσων

Αυτά τα πολύτιμα κλινικά δεδομένα αξιοποιούνται προς όφελος των ασθενών. Μπορεί να προταθεί Αυστηρά Εξατομικευμένη Θεραπευτική Αγωγή, σε συνεργασία με τις εμπλεκόμενες Ιατρικές Ειδικότητες. Η αγωγή αυτή αποσκοπεί στην πρόληψη ή στη θεραπευτική αντιμετώπιση των Αυτοάνοσων Νοσημάτων.

 

Χάρη σε αυτές τις σύγχρονες θεραπείες:

  • Ο οργανισμός επαναρρυθμίζεται
  • Τα συμπτώματα του αυτοάνοσου υποχωρούν από τους πρώτους μήνες της θεραπείας.
  • Ενισχύεται η ικανότητας διαχείρισης των φλεγμονών
  • Αναχαιτίζεται η καταστροφή των «οργάνων στόχου» από το μηχανισμό της αυτοανοσίας
  • Παρεμποδίζεται η εξέλιξη της εκάστοτε αυτοάνοσης πάθησης
  • Ελαχιστοποιούνται οι όποιες πιθανότητες υποτροπής της νόσου.
  • Αυξάνονται τα επίπεδα ενέργειας και προάγεται η ποιότητα ζωής

Οι δόσεις και τα συστατικά των θεραπευτικών αυτών αγωγών δεν προϋπάρχουν. Παραμετροποιούνται με βάση τα διαγνωστικά ευρήματα και οι ασθενείς τα προμηθεύονται μόνο από φαρμακεία που κατέχουν την απαραίτητη τεχνογνωσία.

Η βιοχημική εκτροπή, που οδήγησε σε αλλοίωση των κυττάρων, αντιμετωπίζεται με μέση διάρκεια θεραπείας από έξι έως δεκαοχτώ μήνες, ανάλογα με τη συνολική κλινική εικόνα του ασθενούς και την ύπαρξη υποκείμενων νοσημάτων.

Οι θεραπείες αυτές εφαρμόζονται επιτυχώς τουλάχιστον τα τελευταία είκοσι χρόνια και δεν αντιβαίνουν σε οποιαδήποτε άλλη παράλληλη φαρμακευτική ή ομοιοπαθητική αγωγή. Το θεραπευτικό όφελος των ασθενών μεγιστοποιείται και ταυτοχρόνως περιορίζονται στο ελάχιστο οι περιττές ταλαιπωρίες και δαπάνες θεραπείας.

Τα Αυτοάνοσα Νοσήματα είναι ένα πρόβλημα, που μπορεί πλέον να επιλυθεί.

 

 

Διαβάστε επίσης


Ο Μεταβολισμός ως πρωταρχικό πεδίο στόχευσης στα Αυτοάνοσα Νοσήματα

Σχετίζονται οι λεκτίνες που προσλαμβάνονται μέσω της διατροφής με τα Αυτοάνοσα Νοσήματα;

Τα Αυτοάνοσα Νοσήματα προσβάλλουν κυρίως τις γυναίκες

 

References:


  1. “Autoimmune diseases fact sheet”. Office on Women’s Health. U.S. Department of Health and Human Services. 16 July 2012. Archived from the original on 5 October 2016. Retrieved 5 October 2016.
  2. Watson, Stephanie (March 26, 2019). “Autoimmune Diseases: Types, Symptoms, Causes and More”. Healthline. Retrieved November 11, 2020.
  3. Wang L, Wang FS, Gershwin ME (October 2015). “Human autoimmune diseases: a comprehensive update”. Journal of Internal Medicine. 278 (4): 369–95.
  4. “Autoimmune Disease List • AARDA”. AARDA. 2016-06-01. Retrieved 2019-03-21.
  5. Vojdani A (2014). “A Potential Link between Environmental Triggers and Autoimmunity”. Autoimmune Diseases. 2014: 437231.
  6. Cotsapas C, Hafler DA (January 2013). “Immune-mediated disease genetics: the shared basis of pathogenesis”. Trends in Immunology. 34 (1): 22–6.
  7. Rosenblum MD, Gratz IK, Paw JS, Abbas AK (March 2012). “Treating human autoimmunity: current practice and future prospects”. Science Translational Medicine. 4 (125): 125sr1.
  8. Smilek DE, Ehlers MR, Nepom GT (May 2014). “Restoring the balance: immunotherapeutic combinations for autoimmune disease”. Disease Models & Mechanisms. 7 (5): 503–13.
  9. Hayter SM, Cook MC (August 2012). “Updated assessment of the prevalence, spectrum and case definition of autoimmune disease”. Autoimmunity Reviews. 11 (10): 754–65.
  10. Singh RP, Waldron RT, Hahn BH (July 2012). “Genes, tolerance and systemic autoimmunity”. Autoimmunity Reviews. 11 (9): 664–9.