Η Ακμή αποτελεί ένα από τα πιο συχνά δερματικά, Χρόνια νοσήματα, που χαρακτηρίζεται από φλεγμονή των τριχοσμηγματογόνων μονάδων και εκδηλώνεται με την ανάπτυξη φαγεσώρων, βλατιδοφλυκταινών, οζιδίων και κύστεων, σε σημεία του δέρματος που είναι πιο πλούσια σε σμηγματογόνους αδένες, όπως το πρόσωπο και ο κορμός.

Για την εμφάνισης της Ακμής, ενοχοποιούνται διάφοροι παράγοντες, όπως η κληρονομική προδιάθεση, η παθολογική κερατινοποίηση, οι βακτηριακές λοιμώξεις, οι ορμονικές ανισορροπίες, οι διαταραχές του μεταβολισμού, η συχνή χρήση καλλυντικών, το στρες και οι επιβλαβείς διατροφικές συνήθειες.

Η Ακμή επηρεάζει κατά κύριο λόγο τους εφήβους. Παρά ταύτα, προσβάλλονται ολοένα και περισσότεροι ενήλικες, ένα φαινόμενο που παρουσιάζει εξαιρετικά ανοδικές στατιστικές τα τελευταία έτη. Διαταραχές των ορμονών ή του μεταβολισμού ευθύνονται σημαντικά για την Ακμή στους ενήλικες.

 

Ο ρόλος των Ορμονών στην παρουσία Ακμής

Κατά τη διάρκεια της εφηβείας, συντελούνται στο σώμα μας μεγάλες ορμονικές μεταβολές. Η εμφάνιση της Ακμής εκφράζεται ως απόρροια των ορμονικών αυτών αλλαγών. Πιο συγκεκριμένα, στην εφηβική ηλικία, η άνοδος των ανδρογόνων, της κορτιζόλης και της ινσουλίνης αποτελεί τον κυριότερο παράγοντα ανάπτυξης της Ακμής.

Η Ορμονική ανισορροπία είναι ένας από τους κυριότερους λόγους στον οποίο οφείλεται η παρουσία συμπτωμάτων ακμής, ακόμη και σε άτομα ηλικίας μεγαλύτερης των 40 ετών, ειδικότερα στις γυναίκες. Γυναίκες που πάσχουν από το Σύνδρομο Πολυκυστικών Ωοθηκών ή εμφανίζουν διαταραχές περιόδου συγκροτούν κάποιες από τις ομάδες ατόμων στις οποίες αναπτύσσεται Ακμή, ως επακόλουθο της ανισορροπίας του ορμονικού συστήματος.

Ακόμη και κατά την περίοδο της Εμμηνόπαυσης, η μείωση των επιπέδων των οιστρογόνων και της προγεστερόνης συνεπάγεται την άνοδο και επικράτηση των ανδρογόνων στο αίμα, με αποτέλεσμα την εκδήλωση Ακμής.

 

Η σημασία των Μεταβολικών διαταραχών στην εμφάνιση Ακμής

Εξαιτίας μίας σωρείας παραγόντων, συμπεριλαμβανομένης της κακής διατροφής και του οξειδωτικού stress, πολλές φορές προκαλούνται διαταραχές στις διαδικασίες του μεταβολισμού, οι οποίες επεκτείνονται σε κυτταρικό επίπεδο και βαθμιαία επενεργούν στο σύνολο του οργανισμού. Στο σώμα μας δεν επιτελούνται ορισμένες από τις μείζονες χημικές αντιδράσεις.

Κατ’ αυτόν τον τρόπο, επίκειται η συσσώρευση ουσιών οι οποίες, υπό φυσιολογικές συνθήκες, θα είχαν διασπαστεί. Οι συγκεκριμένες ουσίες, μάλιστα, καθίστανται τοξικές. Η λειτουργία του εντέρου διαταράσσεται και ο ανθρώπινος οργανισμός, σε μία ύστατη προσπάθεια να εξαλείψει πολλούς παθογόνους παράγοντες, γίνεται πιο επιρρεπής στην ανάπτυξη λοιμώξεων, όπως η Ακμή.

 

Συμβατικές Θεραπείες με φάρμακα

Οι συνήθεις θεραπευτικές προσεγγίσεις για την αντιμετώπιση της Ακμής συνίστανται στη χορήγηση τοπικών ή διά του στόματος φαρμακευτικών αγωγών (αγωγές με ρετινοειδή, σκευάσματα που περιέχουν υπεροξείδιο του βενζολίου, αζελαϊκό οξύ, αντιβιοτικά).

Επίσης, μπορεί να εφαρμοστούν τοπικές επεμβατικές θεραπείες, μέσω της χρήσης κατάλληλων εργαλείων (φαγεσωροεξολκείς), τοπικές χειρουργικές επεμβάσεις (Μεσοθεραπείες ακμής, Peelings με διάλυμα τριχλωροξικού και σαλικυλικού οξέως και με οξέα φρούτων), Μικροδερμοαπόξεση και Φωτοθεραπεία.

Οι εν λόγω αγωγές αποβλέπουν στην εξάλειψη των συμπτωμάτων της Ακμής, δίχως να αντιμετωπίζουν τα βαθύτερα αίτια που συνέτειναν στην ανάπτυξη της νόσου. Ευθύνονται, επίσης, για την εμφάνιση μίας πλειάδας πιθανών παρενεργειών και αντενδείξεων, μπορεί να οδηγήσουν στην παρουσία ουλών και σημαδιών και ενίοτε ενοχοποιούνται για την παρουσία υποτροπών, με αποτέλεσμα να ανοίγει ένας ατέρμονος κύκλος εξετάσεων και καινούργιων θεραπευτικών αγωγών.

 

Οι Αιτιολογικές θεραπευτικές προσεγγίσεις της Ακμής, χωρίς φάρμακα

Η Ακμή αποτελεί μία πολυπαραγοντική νόσο, η αντιμετώπιση της οποίας καθορίζεται από τον τύπο και τη φάση στην οποία βρίσκεται. Η έγκυρη διάγνωση και σταδιοποίηση του συγκεκριμένου νοσήματος, καθώς κι η ανίχνευση των πραγματικών αιτιών που συνετέλεσαν στην εμφάνιση της, αποτελούν τα εχέγγυα για την εκπόνηση μίας σωστής θεραπευτικής αγωγής.

Πρόκειται για σύγχρονες θεραπείες που αποσκοπούν στον εντοπισμό και εξάλειψη των πραγματικών αιτιών του προβλήματος, οι οποίες είναι συνήθως κρυμμένες σε οργανικούς λόγους, όπως οι ορμονικές ανισορροπίες και οι χρόνιες μεταβολικές διαταραχές.

 

Διαγνωστικές μέθοδοι

Σε αρχικό στάδιο, λαμβάνεται ένα ενδελεχές Ιατρικό ιστορικό του ασθενούς, στο οποίο παρέχονται πληροφορίες που αφορούν σε όλα τα οργανικά του συστήματα. Ο θεράπων ιατρός προβαίνει στη σύσταση εξετάσεων γενικού και ορμονικού ελέγχου, οι οποίες ακολούθως εντοπίζουν όλες τις ενδεχόμενες ανεπάρκειες ή ανισορροπίες που υποβόσκουν και εν τέλει εκδηλώνονται με τη νόσο της Ακμής.

Εντοπίζονται, επιπλέον, άλλες υποκείμενες παθήσεις που συνυπάρχουν με την Ακμή, όπως οι Θυρεοειδοπάθειες, και διερευνώνται η υγεία του εντερικού μικροβιώματος, η επάρκεια βιταμινών, ιχνοστοιχείων, μετάλλων και αμινοξέων, καθώς επίσης και οι λοιποί μηχανισμοί της κυτταρικής παραγωγής ενέργειας.

 

Εκπόνηση εξατομικευμένων Ιατρικών θεραπευτικών πρωτοκόλλων

Βάσει των διαγνωστικών ευρημάτων, στοιχειοθετούνται Ιατρικά θεραπευτικά πρωτόκολλα που αποβλέπουν στην εξατομικευμένη αντιμετώπιση όλων των ανισορροπιών και χρόνιων παθολογικών καταστάσεων του οργανισμού. Τα πρωτόκολλα αυτά βασίζονται στην αποκατάσταση της μεταβολικής ισορροπίας και στην επαναφορά των ορμονών στα επιθυμητά, βέλτιστα επίπεδα και μπορεί να περιλαμβάνουν τη χορήγηση μικροθρεπτικών συστατικών, Φυσικών (Bioidentical) ορμονών και Λειτουργική (Θεραπευτική) διατροφή, υπό την επίβλεψη ιατρού.

Με τις μεθόδους αυτές, η Ακμή αντιμετωπίζεται «από μέσα προς τα έξω» κι όχι μόνο συμπτωματικά. Έτσι, αποκαθίσταται στα φυσιολογικά επίπεδα το σύνολο των λειτουργικών μηχανισμών των δερματικών κυττάρων, παύουν να αναπτύσσονται οι δερματικές βλάβες της Ακμής, ενώ ταυτοχρόνως εξαλείφονται οι πιθανότητες εμφάνισης υποτροπών.

Τα θεραπευτικά αυτά πρωτόκολλα ενδείκνυνται για άτομα κάθε ηλικίας και δεν έχουν κανέναν εποχικό περιορισμό, εν αντιθέσει με τις κλασικές θεραπευτικές προσεγγίσεις, η εφαρμογή των οποίων αντενδείκνυται το καλοκαίρι. Η επιδερμίδα καθαρίζει, γίνεται βελούδινη, χωρίς σημάδια και ουλές και προπάντων δίχως τη συνεχή φαρμακευτική επιβάρυνση του οργανισμού του ασθενούς.

 

 

Διαβάστε επίσης

Η Μοριακή διατροφή ως Διατροφικό Μοντέλο

Χρόνια Νοσήματα: Πώς αντιμετωπίζονται οριστικά;

Αυτοάνοσα Νοσήματα: Γιατί μας προδίδει ο οργανισμός μας;

 

 

References:

  1. Titus S, Hodge J (October 2012). “Diagnosis and treatment of acne”. American Family Physician (Review). 86 (8): 734–40. PMID 23062156. Archived from the original on 18 February 2015.
  2. Basak SA, Zaenglein AL (November 2013). “Acne and its management”. Pediatrics in Review (Review). 34 (11): 479–97. doi:10.1542/pir.34-11-479. PMID 24187141.
  3. Chiang A, Hafeez F, Maibach HI (April 2014). “Skin lesion metrics: role of photography in acne”. The Journal of Dermatological Treatment (Review). 25 (2): 100–5. doi:10.3109/09546634.2013.813010. PMID 23758271. S2CID 2296120.
  4. Bettoli V, Zauli S, Virgili A (July 2015). “Is hormonal treatment still an option in acne today?”. The British Journal of Dermatology. 172 Suppl 1: 37–46. doi:10.1111/bjd.13681. PMID 25627824. S2CID 35615492.
  5. Azarchi S, Bienenfeld A, Lo Sicco K, Marchbein S, Shapiro J, Nagler AR (June 2019). “Androgens in women: Hormone-modulating therapies for skin disease”. Journal of the American Academy of Dermatology. 80 (6): 1509–1521. doi:10.1016/j.jaad.2018.08.061. PMID 30312645.
  6. Hassoun LA, Chahal DS, Sivamani RK, Larsen LN (June 2016). “The use of hormonal agents in the treatment of acne”. Seminars in Cutaneous Medicine and Surgery. 35 (2): 68–73. doi:10.12788/j.sder.2016.027. PMID 27416311.
  7. Marson JW, Baldwin HE (January 2019). “New Concepts, Concerns, and Creations in Acne”. Dermatologic Clinics (Review). 37 (1): 1–9. doi:10.1016/j.det.2018.07.002. PMID 30466681.
  8. Danby FW (27 January 2015). Acne: Causes and Practical Management. John Wiley & Sons. pp. 147–. ISBN 978-1-118-23277-4.