Μία άρθρωση αποτελεί το μέρος του σώματος μας στο οποίο ενώνονται μεταξύ τους δύο ή περισσότερα οστά. Σε πολλές αρθρώσεις, υπάρχει χόνδρος στα άκρα των οστών όπου αυτά συνδέονται. Ένας υγιής και ανθεκτικός χόνδρος συμβάλλει στην κίνηση μας, διότι επιτρέπει στα οστά να «γλιστρούν» το ένα πάνω στο άλλο.

Ο πόνος των αρθρώσεων αποτελεί μία κοινή συνθήκη για πάρα πολλά άτομα και δεν πρόκειται αποκλειστικά και μόνο για μία κατάσταση που παρουσιάζεται αναπόφευκτα ως  επακόλουθο του γήρατος. Ένα από τα πιο κοινά αίτια του πόνου των αρθρώσεων είναι η Αρθρίτιδα.

Με τον όρο «Αρθρίτιδα» υποδηλώνεται η χρόνια φλεγμονή των αρθρώσεων. Ως φλεγμονή (προέρχεται από το ρήμα φλέγω, που σημαίνει καίω) χαρακτηρίζεται η προσπάθεια που καταβάλλει το σώμα μας, προκειμένου να εξαλειφθεί το αίτιο που προκάλεσε μία συγκεκριμένη βλάβη στον οργανισμό μας.

Πρόκειται για ένα μηχανισμό αυτοΐασης, κατά τον οποίο απελευθερώνονται συστατικά των λευκών αιμοσφαιρίων στους ιστούς που υφίστανται βλάβη. Όταν, λοιπόν, λαμβάνουν χώρα αυτές οι διαδικασίες, επιταχύνεται η κυκλοφορία του αίματος στο σημείο της μόλυνσης, με επακόλουθο την πρόκληση ερυθρότητας και πόνου, την εμφάνιση οιδήματος και την τοπική αύξηση της θερμοκρασίας. Εντούτοις, ορισμένες φορές, η φλεγμονή εξακολουθεί να υφίσταται ακόμη κι όταν εξαλειφθεί το αίτιο που την προκάλεσε, με αποτέλεσμα να εξελίσσεται σε χρόνια.

Η Αρθρίτιδα είναι χρόνια φλεγμονή.

Κατατάσσεται και αυτή στα χρόνια νοσήματα, η εκδήλωση των οποίων δύναται να πυροδοτηθεί από ποικίλους μηχανισμούς. Αυτοί μπορεί να σχετίζονται με το οξειδωτικό stress, τις ορμονικές ανισορροπίες, καθώς και με  ορισμένους παράγοντες γήρανσης, όπως η μεθυλίωση και η γλυκοζυλίωση.

Οι μορφές της Αρθρίτιδας

Υπάρχουν και πολλές και διαφορετικές μορφές Αρθρίτιδας που προσβάλλουν τα άτομα, όπως η ουρική Αρθρίτιδα, η ψωριασική Αρθρίτιδα, κ.ά. Στις δύο βασικότερες συγκαταλέγονται η Οστεοαρθρίτιδα και η Ρευματοειδής Αρθρίτιδα. Αυτές οι δύο, εξίσου, επιφέρουν πόνο, δυσλειτουργία και καταστροφή της άρθρωσης. Όλοι οι τύποι των αρθρίτιδων προκαλούνται από διαφορετικές αιτίες, παρά ταύτα το κοινό χαρακτηριστικό τους είναι ο πόνος των αρθρώσεων και εν τέλει η αποδόμηση τους.

Βάσει μίας μελέτης του Κέντρου Ελέγχου Νοσημάτων των ΗΠΑ (CDC), 1 στους 5 ενήλικες υποφέρει από Αρθρίτιδα και προβλέπεται ότι θα υπάρξει μία ανοδική πορεία της συχνότητας εκδήλωσης της νόσου στα επόμενα έτη.

Αξίζει, επίσης, να σημειωθεί ότι έχει υποστηριχθεί πως η ανακάλυψη μίας θεραπευτικής αγωγής για την Αρθρίτιδα θα αποδεικνυόταν περισσότερο επωφελής σε σύγκριση με μία θεραπεία κατά του καρκίνου, καθώς η Αρθρίτιδα υποβαθμίζει σημαντικά την ποιότητα ζωής. Έχει υπολογιστεί, μάλιστα, ότι η θεραπευτική αντιμετώπιση της Αρθρίτιδας θα μπορούσε να συνδράμει αποτελεσματικά στην περαιτέρω εξασφάλιση ποιότητας ζωής κατά 5 έτη.

Τα κλινικά σημεία και συμπτώματα της Αρθρίτιδας

Ο πόνος και η δυσχέρεια στην κίνηση αποτελούν τα κύρια χαρακτηριστικά της συγκεκριμένης νόσου. Τα κλινικά αυτά σημεία και συμπτώματα μπορεί να είναι ήπια, παραδείγματος χάριν μία ελάχιστη πρωινή δυσκαμψία των αρθρώσεων. Δεν αποκλείεται, όμως, σε πάσχοντες από Αρθρίτιδα να παρατηρηθεί πλήρης καταστολή της κινητικότητας.

Στον κάτωθι πίνακα παρουσιάζεται ο επιπολασμός και τα επακόλουθα της Ρευματοειδούς Αρθρίτιδας ανά τον κόσμο, σύμφωνα με ανασκόπηση μελετών.

Πηγή: Προσαρμογή από Kvien, 20042

Σε πολλές περιπτώσεις, επίσης, η περιοχή πέριξ της άρθρωσης είναι πρησμένη, ερυθρή ή ζεστή στην αφή. Ο πόνος υφίσταται για τρεις ημέρες ή και για μεγαλύτερο χρονικό διάστημα, ενώ δεν αποκλείεται το ενδεχόμενο να παρουσιαστούν συμπτώματα πυρετού ή γρίπης.

Οι πραγματικές αιτίες εμφάνισης της Αρθρίτιδας

Εν γένει, οι βασικότερες αιτίες πρόκλησης χρόνιων νοσημάτων, όπως η Αρθρίτιδα, αφορούν στην έλλειψη ή ανεπάρκεια ενζύμων, ορμονών και λοιπών βασικών στοιχείων καύσης του οργανισμού μας. Το σώμα μας χρειάζεται ενέργεια και δομικά συστατικά, προκειμένου να εξασφαλίσει την επιβίωση του, να δημιουργήσει νέους ιστούς και να καταστεί ικανό να επουλώσει οποιαδήποτε βλάβη. Η θρεπτική κατάσταση του οργανισμού και τα αποθέματα του σε βιοχημικά καύσιμα διαδραματίζουν σημαντικό ρόλο στη συνολική του υγεία, στη διάρκεια και το βαθμό επούλωσης μιας βλάβης.

Η συσσωρευμένη ανεπάρκεια των βιοχημικών αυτών καυσίμων (αμινοξέα, ένζυμα, μέταλλα, βιταμίνες, κ.ά.) οδηγούν σε βιοχημική εκτροπή τη λειτουργία των κυττάρων μας, με αποτέλεσμα την εκδήλωση χρόνιων φλεγμονών.

Επιπλέον, η μακροχρόνια έκθεση σε παράγοντες που συντείνουν στον ερεθισμό, όπως οι τοξίνες του περιβάλλοντος, τα φυτοφάρμακα, τα αλλεργιογόνα των τροφίμων ή του περιβάλλοντος και ο μολυσμένος αέρας αποτελούν τοξικό φορτίο, το οποίο συσσωρεύεται στο λιπώδη ιστό των κυττάρων, με επακόλουθο την εμφάνιση δυσλειτουργιών, όπως οι χρόνιες φλεγμονές.

Παράλληλα, η καθιστική ζωή, το κάπνισμα, η αυξημένη κατανάλωση αλκοόλ, η ανεπαρκής φροντίδα κάποιας μόλυνσης ή τραυματισμού αποτελούν επιβαρυντικούς παράγοντες που ευνοούν την επικράτηση χρόνιων φλεγμονών στο σώμα μας και ακολούθως μπορεί να οδηγήσουν, σταδιακά, στην εμφάνιση του μείζονος προβλήματος της Αρθρίτιδας.

Εν κατακλείδι, όλες οι παραπάνω παράμετροι φθίνουν σημαντικά την αποδοτικότητα των κυττάρων μας, με αποτέλεσμα να δημιουργείται πρόσφορο έδαφος για την παρουσία χρόνιων φλεγμονών και την έκλυση χρόνιων νοσημάτων, όπως είναι οι Αρθρίτιδες όλων των τύπων.

Οι συνήθεις θεραπευτικές προσεγγίσεις

Οι κλασικές θεραπείες για την αντιμετώπιση της Αρθρίτιδας βασίζονται στη χορήγηση φαρμάκων. Οι πάσχοντες από χρόνια νοσήματα, όπως η Αρθρίτιδα, είναι αναγκασμένοι να υπόκεινται εφ΄ όρου ζωής σε πολλαπλές φαρμακευτικές αγωγές. Όμως, αυτές οι συνήθεις θεραπευτικές προσεγγίσεις, πέραν των ποικίλων παρενεργειών που ενδέχεται να επιφέρουν, στοχεύουν στην επιβράδυνση της επιδείνωσης των συμπτωμάτων και συμβάλλουν στην παροδική ανακούφιση του ασθενούς από τους πόνους.

Η πορεία της νόσου δεν αναστρέφεται προς μία σταθερή και σταδιακή βελτίωση, παρά μόνο στην παροδική διαχείριση του πόνου, διότι η θεραπεία αποβλέπει στην πτώση της ταχύτητας με την οποία καταστρέφονται οι αρθρώσεις και στην αναδόμηση των ιστών που υπέστησαν βλάβες.

Εν γένει, οι κλασικές θεραπευτικές προσεγγίσεις τόσο για την οστεοαρθρίτιδα όσο και για τη Ρευματοειδή αρθρίτιδα αποβλέπουν στην καταπολέμηση των συμπτωμάτων και προσπαθούν να διακόψουν την ανάπτυξη περαιτέρω βλαβών στις αρθρώσεις. Αυτό, όμως, που δεν κατορθώνεται εν τέλει είναι ο εντοπισμός και η εξάλειψη των πραγματικών αιτιών που προκάλεσαν τη βιοχημική εκτροπή σε κυτταρικό επίπεδο και οδήγησαν στην έκφραση της ασθένειας.

Η Σύγχρονη Ιατρική αντιμετώπιση της Αρθρίτιδας

Η αρθρίτιδα αποτελεί μία χρόνια κατάσταση. Η ανεύρεση και διαχείριση των υποκείμενων αιτιών της νόσου, καθώς κι η επαναφορά της ομαλής λειτουργίας του οργανισμού αποτελεί την ουσιαστικότερη λύση για αυτού του είδους τις καταστάσεις. Όλα αυτά μπορούν να επιτευχθούν μόνο εφόσον ¨διαβάσουμε¨ το κύτταρο.

Πλέον, υπάρχουν εξειδικευμένες εξετάσεις οι οποίες μπορούν να προσδιορίσουν επακριβώς τις αιτίες που συνετέλεσαν στην εκτροπή οποιασδήποτε βιοχημικής ισορροπίας και οδήγησαν στην εμφάνιση της αρθρίτιδας. Ανιχνεύονται παράγοντες που σχετίζονται με την επικράτηση φλεγμονών, τις ελλείψεις ενζύμων, βιταμινών και λοιπών μικρο-και μακροθρεπτικών συστατικών, ενώ ταυτόχρονα διερευνάται η ικανότητα του οργανισμού να παράγει ενέργεια.

Παράλληλα, εντοπίζονται δυσμενείς επιγενετικοί παράγοντες (stress, τοξίνες του περιβάλλοντος, κ.ά) οι οποίοι δεν συνδράμουν στη σωστή βιοχημεία του σώματος και μπορεί να αποκλίνουν τον οργανισμό από τη φυσιολογική λειτουργία σε επίπεδο κυττάρου.

Κατόπιν, βάσει των διαγνωστικών ευρημάτων, εκπονούνται κατάλληλες ιατρικές αγωγές και πρωτόκολλα, μέσω των οποίων έχουμε τη δυνατότητα να αντιμετωπίσουμε εξατομικευμένα τις κάθε είδους ανεπάρκειες και να αφαιρέσουμε το τοξικό φορτίο. Η θεραπευτική αγωγή διαμορφώνεται ανάλογα με τις δυσλειτουργίες και τις ελλείψεις που τυχόν υφίστανται και κατ’ αυτόν τον τρόπο βοηθάει στην αποκατάσταση της βιοχημικής ισορροπίας του οργανισμού σε κυτταρικό επίπεδο.

Με τις μεθόδους αυτές, διορθώνονται οι ελλείψεις που μπορεί να παρουσιάζει το σώμα μας, επιτυγχάνεται η αποκατάσταση της υγείας των ασθενών σε κυτταρικό επίπεδο και επανέρχεται η ικανότητα του οργανισμού να διαχειρίζεται αποτελεσματικά τις φλεγμονές και να παράγει υψηλής ποιότητας καύσεις, απαραίτητες για την εξασφάλιση της επιβίωσης μας. Όλες αυτές οι παράμετροι δύνανται να μεταβάλλουν ριζικά την πορεία είτε της Οστεοαρθρίτιδας είτε της Ρευματοειδούς αρθρίτιδας και να ενισχύσουν την ποιότητα ζωής των πασχόντων.

Διαβάστε επίσης

Φλεγμονές Οξείες & Χρόνιες – Πόσο επικίνδυνες μπορούν να γίνουν;

Ωμέγα-3 Λιπαρά Οξέα: Μπορούν να καταστείλουν τη Φλεγμονή και την Αυτοανοσία;

Ο μοναδικός ακριβής τρόπος, για τον έλεγχο των επιπέδων Υγείας

Πηγές – Βιβλιογραφία

• “Arthritis and Rheumatic Diseases”. NIAMS. October 2014. Archived from the original on 4 October 2016. Retrieved 14 September 2016.
• “Arthritis Types”. CDC. June 22, 2016. Archived from the original on 14 September 2016. Retrieved 14 September 2016.
• “Arthritis: An Overview”. OrthoInfo. October 2007. Archived from the original on 19 September 2016. Retrieved 14 September 2016.
• Pirotta M (September 2010). “Arthritis disease – the use of complementary therapies”. Australian Family Physician. 39 (9): 638–40. PMID 20877766.
• Wollenhaupt J, Zeidler H (1998). “Undifferentiated arthritis and reactive arthritis”. Current Opinion in Rheumatology. 10 (4): 306–313. doi:10.1097/00002281-199807000-00005. PMID 9725091.
• Epidemiology and burden of illness of rheumatoid arthritis. Pharmacoeconomics 2004, 22(Suppl 1):1–12
• gr/archives/pdf, Oikonomika ths ygeias, h metrisi tou kostous ths reumatoeidous arthritidas
• gr/, Osteoarthritida
• gr, Osteoarthritis
• Arthritis: The Nation’s Most Common Cause of Disability Archived 2010-01-30 at the Wayback Machine Centers for disease prevention and health promotion. Retrieved on 2010-01-24
• Zhang Y, Jordan J (2010). “Epidemiology of Osteoarthritis”. ClinGeriatr Med. 26 (3): 355–69. doi:10.1016/j.cger.2010.03.001. PMC 2920533. PMID 20699159.
• Deane, Kevin D.; Demoruelle, M. Kristen; Kelmenson, Lindsay B.; Kuhn, Kristine A.; Norris, Jill M.; Holers, V. Michael (February 2017). “Genetic and environmental risk factors for rheumatoid arthritis”. Best Practice & Research Clinical Rheumatology. 31 (1): 3–18. doi:10.1016/j.berh.2017.08.003. PMC 5726551. PMID 29221595.