Η Αυτοΐαση είναι έμφυτη σε κάθε άνθρωπο
Όλα τα έμβια όντα είναι εκ γενετής εξοπλισμένα να επιβιώνουν με αυτάρκεια, διαθέτοντας μία καλή υγεία. Η διαδικασία της αυτοϊασης του σώματος είναι έμφυτη στον ανθρώπινο οργανισμό, όπως ακριβώς και η διαδικασία της αναπνοής, η πέψη, η αναπαραγωγή κτλ.
Η υγεία αποτελεί τον παράγοντα εκείνο που καθορίζει τη φυσική, ψυχολογική ή ακόμα και την πνευματική κατάσταση ενός ζώντος οργανισμού. Σύμφωνα με τον ορισμό που διατυπώθηκε στο καταστατικό του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας (1946), η υγεία είναι μία κατάσταση πλήρους σωματικής, ψυχικής και κοινωνικής ευεξίας και δεν αφορά απλώς την απουσία κάποιας ασθένειας ή αναπηρίας. Πρόκειται για μια φυσιολογική και φυσική κατάσταση στη ζωή, η οποία προσδίδει στο άτομο ευεξία και εξασφαλίζει την αρμονία και την ισορροπία του.
Ο άνθρωπος διαθέτει την ιδιότητα της ομοιόστασης, μία κατάσταση κατά την οποία ο οργανισμός δύναται να διατηρεί τις συνθήκες του εσωτερικού του περιβάλλοντος (θερμοκρασία, συγκέντρωση διαφόρων συστατικών, κτλ), παρά τις εξωτερικές μεταβολές που τυχόν σημειώνονται.
Η κακή υγεία δεν αντιπροσωπεύει μια φυσιολογική κατάσταση. Η διαδικασία της αυτοϊασης του σώματος επιτυγχάνεται αυτομάτως σε κάθε έμβιο ον, όπως προαναφέρθηκε. Αν δε διέθετε άλλωστε ο άνθρωπος τους μηχανισμούς αυτοΐασης, δε θα μπορούσε να επιβιώσει ούτε καν μέχρι την εφηβική ηλικία. Ο ισχυρισμός ότι ο άνθρωπος διαθέτει μηχανισμούς αυτοΐασης εξηγείται επαρκώς από το γεγονός ότι, κατά τη διάρκεια της ζωής του, νοσεί αρκετές φορές από ασθένειες, όμως θεραπεύεται, καθώς ο οργανισμός του και το ανοσοποιητικό σύστημα έχουν μεριμνήσει να εξουδετερώσουν άμεσα τους παθογόνους παράγοντες.
Αποδυναμωμένο ανοσοποιητικό σύστημα και αυτοανοσία
Αν μπορούσαμε να διερευνήσουμε το ανοσοποιητικό σύστημα με κάποιο τρόπο και να καταγράψουμε τις αλλαγές που διαδραματίζονται, οι οποίες καθορίζονται μεταξύ άλλων από τη διατροφή, την ψυχολογική κατάσταση και άλλους περιβαλλοντικούς παράγοντες, τα αποτελέσματα θα ήταν συγκλονιστικά.
Η ενίσχυση του ανοσοποιητικού συστήματος βασίζεται στην υιοθέτηση μίας θρεπτικής σε συστατικά διατροφής και στην υιοθέτηση γενικότερα ενός υγιούς τρόπου ζωής. Ωστόσο, πολλές φορές προκαλείται μία νοσηρή διαταραχή του ανοσοποιητικού συστήματος, η οποία είναι γνωστή ως αυτοανοσία κι επιφέρει ως επακόλουθο την ανάπτυξη διάφορων παθήσεων.
Διαταραχές που αφορούν το ανοσοποιητικό σύστημα του οργανισμού μπορούν να προκληθούν από ποικίλους παράγοντες.
Αυτοανοσία και Διατροφή
Η ενέργεια που απαιτείται, προκειμένου να αναπτυχθεί και να επιβιώσει ο ανθρώπινος οργανισμός, προέρχεται κατά βάση από τις τροφές. Μαζί με το οξυγόνο, το νερό και τη σωστή έκθεση στην ηλιακή ακτινοβολία το ανθρώπινο σώμα διαθέτει όλους τους κατάλληλους μηχανισμούς, ώστε να μπορέσει να παράγει αμινοξέα, ορμόνες, ένζυμα και πρωτεΐνες, βιοχημικά, δηλαδή, καύσιμα, τα οποία είναι απαραίτητα για την επιτέλεση των διάφορων λειτουργιών του οργανισμού του.
Ωστόσο, σήμερα μεγάλο μέρος του ανθρώπινου πληθυσμού περιορίζεται στην κατανάλωση υδατανθράκων. Οι επεξεργασμένοι υδατάνθρακες, όμως, έχουν χαμηλή θρεπτική αξία. Αν δεν παρέχεται το σύνολο των θρεπτικών συστατικών που χρειάζονται τα κύτταρα, οι ιστοί και τα όργανα, τότε παρουσιάζονται ελλείψεις και ο οργανισμός, σε μία προσπάθεια εξισορρόπησης αυτής της ελλειματικής κατάστασης, μπορεί να προσλάβει από ένα άλλο όργανο τα απαραίτητα για την επιβίωση συστατικά και να τα προσκομίσει σε ένα άλλο (τεχνητές ελλείψεις).
Στο λιπώδη ιστό των κυττάρων μας, επίσης, συσσωρεύονται διάφορα τοξικά προϊόντα, ουσίες δηλαδή που δεν πρέπει να εντοπίζονται εκεί. Αυτές περιλαμβάνουν τα βαρέα μέταλλα και τις χημικές και φαρμακευτικές ουσίες, οι οποίες αθροίζονται, επιδρούν αρνητικά στη βιοχημεία του σώματος και πυροδοτούν την έναρξη της αυτοανοσίας.
Εν κατακλείδι, η φλεγμονώδης διατροφή και η κατανάλωση πολλών και επεξεργασμένων υδατανθράκων μπορεί να οδηγήσει σε χρόνιες φλεγμονές και να απορρυθμίσει το ανοσοποιητικό μας σύστημα. Δεν είμαστε σε θέση να γνωρίζουμε ποιος είναι ο συνδυασμός του τοξικού φορτίου που αλλοιώνει σε τέτοιο σημείο τα κύτταρα μας, ώστε αυτά πλέον να αναγνωρίζονται ως ξένα από τον οργανισμό μας και να επέρχεται η αυτοανοσία. Παρά ταύτα, γνωρίζουμε το βαθμό επίδρασης του τοξικού φορτίου στην αυτοανοσία.
Αυτοανοσία και μη απορρόφηση θρεπτικών συστατικών από το έντερο
Το έντερο μας είναι καταλύτης στη συνολική διαδικασία της ομοιόστασης. Αν αποσυντονιστεί η λειτουργία του εντέρου, πυροδοτείται η αυτοανοσία. Αυτό συμβαίνει, διότι το 80% του ανοσοποιητικού συστήματος εδράζεται στο έντερο. Επομένως, γίνεται η άρρηκτη σύνδεση μεταξύ του ανοσοποιητικού συστήματος και του εντέρου. Ταυτόχρονα, αν προκληθούν διαταραχές στη χλωρίδα του εντέρου, δε θα απορροφηθούν τα απαραίτητα θρεπτικά συστατικά για τον οργανισμό του ατόμου.
Αυτοανοσία και ψυχολογία
Η αμυντική ικανότητα του οργανισμού περιορίζεται σημαντικά υπό συνθήκες έντονου άγχους, συσσωρευμένης συναισθηματικής εξάντλησης, επιζήμιων γεγονότων ή δυσάρεστων συμβάντων που «σημάδεψαν» έναν άνθρωπο. Αρκετές φορές, μάλιστα, αυτή η ψυχική κατάπτωση μπορεί να εκφραστεί με τη μορφή νόσου, είτε ιογενούς, είτε χρόνιας ή αυτοάνοσης.
Το 1975 επινοήθηκε από τον Dr. Ader ο όρος «ψυχονευροανοσολογία», με σκοπό να περιγραφεί η διαδικασία με την οποία ο νους επιδρά στο σώμα. Η ψυχονευροανοσολογία εισέρχεται στη σφαίρα των νευρολογικών μονοπατιών που συνδέουν το ανοσοποιητικό σύστημα και τον εγκέφαλο. Όταν επικρατεί δυσαρμονία μεταξύ του μυαλού και του σώματος, τότε εκδηλώνονται φυσικές ή ψυχικές ασθένειες, αν και εξαρχής εμφανίζονται μόνο ψυχοσωματικά συμπτώματα.
Δεν είναι τυχαίο, μάλιστα, το γεγονός ότι η αλλαγή στις διατροφικές συνήθειες και στον τρόπο με τον οποίο αντιλαμβανόμαστε και εκλαμβάνουμε τις καταστάσεις έχει βοηθήσει κάποιους ανθρώπους, ακόμη κι εκείνους που πάσχουν από σοβαρές ασθένειες, να βελτιώσουν την υγεία τους ή ακόμα και να ιαθούν από την πάθηση που τους ταλαιπωρεί.
Σε μια μελέτη, μάλιστα, που διενεργήθηκε σε γυναίκες που πάσχουν από καρκίνο του μαστού, διαπιστώθηκε ότι το ανοσοποιητικό σύστημα των γυναικών, που διέθεταν καλή ψυχολογία ή χαρακτηρίζονταν από θετική ψυχική στάση, αντέδρασε περισσότερο και καταπολέμησε την ασθένεια, εν αντιθέσει με εκείνες που πίστευαν ακράδαντα ότι η ζωή τους πλέον στηρίζεται καθαρά και μόνο στη χρήση φαρμάκου.
Τι μπορούμε επιπλέον να κάνουμε;
Επομένως, καθίσταται πασιφανές ότι ο άνθρωπος αποτελεί ένα μοναδικό και ξεχωριστό πλάσμα, το οποίο όχι μόνο διαθέτει μηχανισμούς αυτοΐασης, αλλά μέσω του ύψιστου αγαθού της νοημοσύνης, με το οποίο έχει προικιστεί, μπορεί και να αντιλαμβάνεται τι χρειάζεται να κάνει, προκειμένου να εξασφαλίσει σταθερά την υγεία του. Έτσι, μέσα από την υιοθέτηση ενός υγιούς τρόπου ζωής, τη λήψη διατροφής πλούσιας σε μικροθρεπτικά συστατικά, την αποφυγή παθογόνων παραγόντων, που μπορεί να βλάψουν την ομοιόσταση του, και τη συστηματική παρακολούθηση της πορείας της υγείας του μπορεί να ενισχύσει τους φυσικούς αμυντικούς μηχανισμούς του.
Διαβάστε επίσης
Τελομερή, Κυτταρική Γήρανση και Αθανασία
Κύτταρο – Η μικρότερη μονάδα ζωής
Κυτταρική υγεία – Το κλειδί στη μάχη κατά της γήρανσης
Πηγές – Βιβλιογραφία
- Vizhi SK, Senapathi R. Evaluation of the perception, attitude and practice of self-medication among business students in 3 select Cities, South India. International Journal of Enterprise and Innovation Management Studies (IJEIMS) July-December. 2010;1(3):40–4.
- Verma RK, Mohan L, Pandey M. Evaluation of self-medication among professional students in North India: Proper statutory drug control must be implemented. Asian J Pharm Clin Res. 2010;3:60–4.
- Geissler PW, Nokes K, Prince RJ, Odhiambo RA, Aagaard-Hansen J, Ouma JH. Children and medicines: Self-treatment of common illnesses among Luo schoolchildren in western Kenya. Soc Sci Med. 2000;50:1771–83.
- Chang FR, Trivedi PK. Economics of self-medication: Theory and evidence. Health Econ. 2003;12:721–39.
- Shakoor O, Taylor RB, Behrens RH. Assessment of the incidence of substandard drugs in developing countries. Trop Med Int Health. 1997;2:839–45.
- Solomon W, Abede GM. Practice of self-medication in Jimma Town. Ethiop J Health Dev. 2003;17:111–6.
- Phalke VD, Phalke DB, Durgawale PM. Self-medication practices in rural Maharashtra. Indian J Community Med. 2006;31:34–5.
- Montastruc JL, Bagheri H, Geraud T, Lapeyre-Mestre M. Pharmacovigilance of self-medication. Therapie. 1997;52:105–10.
Αφήστε μια απάντηση