Η Οστεοπόρωση, η «εύθραυστη ασθένεια των οστών», χαρακτηρίζεται από απώλεια οστικής μάζας που προκαλείται από ανεπάρκεια ασβεστίου, βιταμίνης D, μαγνησίου και άλλων βιταμινών και μετάλλων. Πολλά από τα τρόφιμα περιέχουν αυτά τα μέταλλα που κατασκευάζουν οστά. Εάν εξελίσσεται, η Οστεοπόρωση μπορεί να οδηγήσει σε απώλεια ύψους, εγκεφαλικό επεισόδιο και σοβαρό πόνο. Σύμφωνα με το Εθνικό Ίδρυμα Οστεοπόρωσης, η Οστεοπόρωση επηρεάζει 54 εκατομμύρια Αμερικανούς, κυρίως γυναίκες ενώ εκατομμύρια και περισσότεροι Αμερικανοί εκτιμάται ότι εμφανίζουν Οστεοπενία (χαμηλή οστική μάζα), αυξάνοντας έτσι τον κίνδυνο για την Οστεοπόρωση.

 

Η Οστεοπενία είναι η αραίωση της οστικής μάζας. Ενώ αυτή η μείωση της οστικής μάζας δεν θεωρείται συνήθως «σοβαρή», θεωρείται πολύ σοβαρός παράγοντας κινδύνου για την ανάπτυξη της οστεοπόρωσης. Η Οστεοπενία παρατηρείται συνήθως σε άτομα ηλικίας άνω των 50 ετών που έχουν χαμηλότερη από τη μέση οστική πυκνότητα αλλά δεν έχουν οστεοπόρωση. Η διαγνωστική διαφορά μεταξύ της Οστεοπενίας και της Οστεοπόρωσης είναι το μέτρο της οστικής πυκνότητας.

 

Οστεοπόρωση, γιατί συμβαίνει;

Μόλις πέφτουν τα επίπεδα Οιστρογόνων και Προγεστερόνης στη γυναίκα, τα οστά της αρχίζουν να γερνούν πολύ γρήγορα. Η σχέση αυτή Ορμονών και Οστεοπόρωσης είναι γνωστή από το 1941.

Ανεξάρτητα δε της ηλικίας της γυναίκας, μόλις βρεθεί σε Εμμηνόπαυση, εμφανίζει Οστεοπόρωση. Όσο περνούν τα χρόνια, τόσο εντονότερη γίνεται.

Τα Οστά, έχουν το δικό τους κύκλο ζωής και μεταβολισμού. Έναν ρυθμό ανάπτυξης, ζωής και θανάτου που κυβερνάται από τα Οιστρογόνα και την Προγεστερόνη.

Η πτώση των Οιστρογόνων κατά την Περιεμμηνόπαυση, σημαίνει ότι μεσοκυκλικά τα Οιστρογόνα, δε φτάνουν σε μέγιστες τιμές (peak) για 48 περίπου ώρες, όπως θα έπρεπε κανονικά, για να γίνει Ωοθυλακιορρηξία.

Με την Ανωοθυλακιορρηξία που συμβαίνει, δε μπορεί να παραχθεί Προγεστερόνη και δεν γίνεται ενεργοποίηση των υποδοχέων της, για να κατασκευαστεί οστό.

Έτσι, ξεκινά η Οστεοπενία αρχικά και κατόπιν η Οστεοπόρωση.

 

Ποιος κινδυνεύει για Οστεοπενία / Οστεοπόρωση;

Υπάρχουν ορισμένοι παράγοντες κινδύνου που μπορούν να αυξήσουν την πιθανότητα ένα άτομο να έχει μέτρια έως σοβαρή απώλεια οστικής μάζας, συμπεριλαμβανομένων των ακόλουθων:

Φύλο: Οι γυναίκες διατρέχουν μεγαλύτερο κίνδυνο επειδή έχουν λιγότερη οστική μάζα από τους άνδρες. Οι γυναίκες επίσης εμφανίζουν συχνά απώλεια οστικής μάζας μετά την εμμηνόπαυση.

Φυλή: Οι ασιατικές και καυκάσιες γυναίκες, ιδιαίτερα εκείνες που είναι μικρού μεγέθους, βρίσκονται σε μεγαλύτερο κίνδυνο.

Οικογενειακό ιστορικό: Οι ασθενείς με οικογενειακό ιστορικό χαμηλής οστικής μάζας έχουν αυξημένο κίνδυνο ανάπτυξης οστεοπόρωσης κατά 50% -85%.

Ηλικία: Οι περισσότεροι άνθρωποι (άνδρες και γυναίκες) χάνουν περίπου το 0,5% της οστικής μάζας κάθε χρόνο μετά την ηλικία των 50 ετών.

Επιλογές τρόπου ζωής: Μια κακή διατροφή με έλλειψη ασβεστίου και βιταμίνης D, το κάπνισμα, η υπερβολική χρήση αλκοόλ ή καφεΐνης και η έλλειψη άσκησης συμβάλλουν στην απώλεια οστικής μάζας.

Άλλες ιατρικές καταστάσεις: Ο υπερθυρεοειδισμός, ο υπερπαραθυρεοειδισμός και το σύνδρομο Cushing μπορούν να συμβάλουν στην απώλεια οστικής μάζας. Ορισμένα φάρμακα (π.χ. πρεδνιζόνη ή φαινυτοΐνη) είναι γνωστό ότι προκαλούν και οστική απώλεια.

 

Οστεοπενικά κατάγματα

Οι γυναίκες συνήθως άνω των 50 ετών, έχουν περίπου μία στις έξι πιθανότητες να σπάσουν ένα ισχίο κατά τη διάρκεια της ζωής τους.

Αν και τα κατάγματα του ισχίου είναι πιθανώς η πιο σοβαρή συνέπεια της οστεοπόρωσης, άλλα γεγονότα μπορούν επίσης να προκαλέσουν σοβαρά προβλήματα. Για παράδειγμα, τα κατάγματα της σπονδυλικής στήλης ή της πλάτης μπορεί να προκαλέσουν σοβαρό πόνο, απώλεια ύψους, και να φέρουν το ποσοστό θνησιμότητας πάνω από πέντε χρόνια περίπου 25%.

Άλλες θραύσεις των οστών όπως ο ώμος, τα πλευρά, η λεκάνη και το κάτω πόδι μπορούν να οδηγήσουν σε μακροπρόθεσμες συνέπειες και να χρησιμεύσουν ως ένδειξη υψηλού κινδύνου εμφάνισης μεταγενέστερου θραύσματος.

 

Πρόληψη: Κρατώντας τα οστά σας υγιή

Ενώ οι περισσότεροι άνθρωποι εμφανίζουν κάποια απώλεια οστικής μάζας καθώς μεγαλώνουν, η οστεοπενία και η οστεοπόρωση δεν είναι αναπόφευκτα μέρη της διαδικασίας γήρανσης. Υπάρχουν πράγματα που μπορούν να γίνουν για να διατηρήσουν τα οστά υγιή, συμπεριλαμβανομένων των εξής: Υγιεινή διατροφή με επαρκείς ποσότητες ασβεστίου, μαγνησίου, βιταμινών D, K και C καθώς και άλλων ορυκτών. Τακτική σωματική δραστηριότητα Αποφυγή καπνίσματος και υπερβολική χρήση οινοπνεύματος. Αγωγές που αποκαθιστούν τις ανεπάρκειες σε κυτταρικό επίπεδο, Φυσικές (Βιομιμητικές) ορμόνες, Βιταμίνες, Ιχνοστοιχεία που επαναφέρουν την κυτταρική ισορροπία και αποκαθιστούν την οποιαδήποτε ανεπάρκεια.

 

Θεραπεία – Αντιμετώπιση

Τα αποτελέσματα όλων των πολλαπλών συνθετικών-χημικών θεραπειών, φαίνεται να παραμένουν πενιχρά. Αφενός λόγω των διαφόρων και πολλαπλών παρενεργειών τους, βάσει των οποίων οι θεραπείες αυτές δε γίνονται καλώς ανεκτές από τους ασθενείς, αφετέρου δε, λόγω της μη αντιμετώπισης του βασικού αιτίου που προκαλεί την Οστεοπόρωση στις γυναίκες.

Για να επιτευχθεί η άριστη αποτελεσματική θεραπεία στη σύγχρονη ιατρική πραγματικότητα πλέον υπάρχουν πολλαπλοί συνδυασμοί θεραπευτικών σχημάτων, που μπορεί να περιλαμβάνουν:

Θεραπείες Ορμονικής Αποκατάστασης μόνο με Φυσικές Ορμόνες.

Θεραπείες Micro-Macronutrients (Μικρο και Μακρο-θρεπτικά συστατικά)

Μοριακή Διατροφή

Με τη θεραπευτική αυτή προσέγγιση, σε διάστημα 18-24 μηνών επιτυγχάνουμε σταδιακή αναστροφή εγκατεστημένης Οστεοπενίας και Οστεοπόρωσης στη γυναίκα. Όσο νωρίτερα δε ηλικιακά, ξεκινήσει η αποκατάσταση, τόσο συντομότερα η γυναίκα, επανέρχεται στο βέλτιστο επίπεδο υγείας της, συνολικά.

 

Διαβάστε επίσης

Ρευματοειδής Αρθρίτιδα – Συμπτώματα & Αντιμετώπιση

Ορμονική Πτώση – Εντροπία και Γήρανση

Ορμόνες Φυσικές ή Συνθετικές

 

Πηγές – Βιβλιογραφία

  • World Health Organization Study Group (1994) Assessment of fracture risk and its application to screening for postmenopausal osteoporosis. Technical Report Series 843. World Health Organization, Geneva
  • Siris ES, Miller PD, Barrett-Connor E, Faulkner KG, Wehren LE, Abbott TA, Berger ML, Santora AC, Sherwood LM (2001) Identification and fracture outcomes of undiagnosed low bone mineral density in postmenopausal women: results from the National Osteoporosis Risk Assessment. JAMA 286:2815–2822
  • Marshall D, Johnell O, Wedel H (1996) Meta-analysis of how well measures of bone mineral density predict occurrence of osteoporotic fractures. BMJ 312:1254–1259
  • Siris ES, Chen YT, Abbott TA, Barrett-Connor E, Miller PD, Wehren LE, Berger ML (2004) Bone mineral density thresholds for pharmacological intervention to prevent fractures. Arch Intern Med 164:1108–1112
  • Wainwright SA, Marshall LM, Ensrud KE, Cauley JA, Black DM, Hillier TA, Hochberg MC, Vogt MT, Orwoll ES (2005) Hip fracture in women without osteoporosis. J Clin Endocrinol Metab 90:2787–2793
  • Looker AC, Orwoll ES, Johnston CC Jr, Lindsay RL, Wahner HW, Dunn WL, Calvo MS, Harris TB, Heyse SP (1997) Prevalence of low femoral bone density in older U.S. adults from NHANES III. J Bone Miner Res 12:1761–1768
  • Henry MJ, Pasco JA, Seeman E, Nicholson GC, Sanders KM, Kotowicz MA (2001) Assessment of fracture risk: value of random population-based samples-the Geelong Osteoporosis Study. J Clin Densitom 4:283–289
  • Bone Health Basics: Get the Facts. National Osteoporosis Foundation. https://www.nof.org/prevention/general-facts/. Accessed May 16, 2016.